Błękitny zamek - Lucy Maud Montgomery...

29-letnia Joanna zwana przez rodzinę Bubą, mieszka z despotyczną matką i ciotką w kanadyjskim miasteczku . Wyśmiewana i lekceważona przez rodzinę z powodu staropanieństwa i nieśmiałości, Joanna znajduje ukojenie w snuciu marzeń o Błękitnym Zamku , gdzie jest adorowana przez najprzystojniejszych rycerzy.

Gdy pewnego dnia dowiaduje się, że cierpi na nieuleczalną chorobę serca i pozostał jej co najwyżej rok życia, zdaje sobie sprawę, że nie ma nic do stracenia i zaczyna żyć własnym życiem, nie przejmując się opinią rodziny i społeczeństwa. Zaczyna mówić i robić dokładnie to, na co ma ochotę i z radością wita każdy dzień
.

Ku zgrozie zgorszonej rodziny, która stwierdza iż Joanna popadła w obłęd, decyduje się opuścić dom i zamieszkać w domu stolarza Ryczącego Abla, miastowego awanturnika i pijaczyny. Joanna zamierza zaopiekować się jego ciężko chorą,umierającą córką i dawną szkolną przyjaciółką  Cesią , która  została wykluczona ze społeczności miasteczka za urodzenie nieślubnego dziecka.

Joanna pracuje jako gospodyni i ponownie zaprzyjaźnia się z Cesią,  która jest kompletnie załamana po śmierci dziecka i z rezygnacją oczekuje swojego odejścia. Joanna poznaje też tajemniczego Edwarda który odwiedza dom w którym ona gospodarzy  . Człowiek ten  uważany jest przez mieszkańców miasta za "ciemnego typa" i niebezpiecznego odludka, a mieszkańcy w tym i rodzina Joanny prześcigają się w wymyślaniu coraz to gorszych i niestworzonych plotek o nim. Gdy umiera Cesia , jej rodzina jest przekonana że Joanna wróci skruszona do domu - ta jednak ma całkiem inne plany i do tego związane z  Edwardem...

Tę historię czytałam już wielokrotnie,  znalazła się także w moim TOP 10  i niewątpliwie darzę ją ogromnym sentymentem.Wypożyczałam ją  raz po raz z biblioteki i nigdy mi się nie sprzykrzyła. Dziś mam obowiązkowo swój egzemplarz i raz na jakiś czas wracam do tej nastrojowej opowieści .

 Lucy Maud Montgomery jest znana głównie z cudownych książek o Ani i Emilce, Błękitny Zamek jest jedną z niewielu zamkniętych powieści tej autorki.
Niesie ze sobą duży ładunek pozytywnych emocji, zresztą Pani Montgomery miała dar dostrzegania w codziennym życiu optymistycznych  i radosnych stron ale też była  baczną obserwatorką. Z humorem opisywała przywary i uprzedzenia  zwykłych ludzi mogącymi być również naszymi sąsiadami. Tak też opisała rodzinę głównej bohaterki Joanny , którzy żyją w swoim rodzinnym światku, patrzą  z góry na innych "gorszych" od siebie i nie zauważają swej śmieszności i egoizmu jakim się kierują .Dialogi w których rodzina Joanny prowadzi swoje napuszone konwersacje są istną perełką .

Błękitny Zamek jest także  historią o rozpaczliwej odwadze która każe Joannie wyzwolić się z okowów strachu i zapanować w końcu nad swym życiem. Dopiero wtedy znajduje ukojenie ,szczęście i odnajduje swój Błękitny Zamek , już nie w marzeniach ale w codziennym realnym życiu.

Zapomniałam dodać ze jest to także historia o wielkiej bezinteresownej miłości - rodzącej się niepozornie i po cichutku -pomiędzy Joanną a Edwardem , aby objawić się na końcu z wielką mocą.

Polecam serdecznie tę książkę tym którzy jej jeszcze nie czytali, mnie zawsze podnosi na duchu i poprawia humor.

   Poniżej kilka cytatów :

- "Jeśli potrafisz spędzić z kimś pół godziny w zupełnym milczeniu i nie czuć przy tym wcale skrępowania, ty i osoba ta możecie zostać przyjaciółmi. Jeśli zaś milczenie będzie wam ciążyło, jesteście sobie obcy i nie warto nawet starać się o zadzierzgnięcie przyjaźni."

-"Czy jesteś zupełnie pozbawiona wstydu? (...) O nie, ale po prostu nie wstydzę się tych rzeczy , których wy się wstydzicie "

 

- "Największym szczęściem jest - rzekła - kichnąć, kiedy się ma ochotę... Wszyscy zdębieli. "

 - " Czy ty przypadkiem Bubo, nie masz gorączki? (...) Robisz wrażenie jakbyś miała (...) 

Joanna wyszła zostawiając ciocię Teklę w stanie najwyższego osłupienia (...)

Pani Fryderyka nie przerywała jedzenia. Nie obchodziło jej, czy Joanna ma gorączkę czy nie. Przecież Joanna dopuściła się wobec niej arogancji "

- " Powiedziałam: "Bubo dokąd idziesz?", a ona na to : "Idę szukać Błękitnego Zamku "

- Czy nie sądzicie że mogłoby to posłużyć za dowód obłąkania? (..)

- " Podoba mi się człowiek którego oczy mówią więcej niż wargi -pomyślała Joanna"

- " Nigdy bym się tego nie spodziewał po Bubie - rzekł wuj Herbert- Zawsze robiła wrażenie takiej spokojnej, rozsądnej dziewczyny. Troszeczkę niedorozwiniętej ale rozsądnej

- Jedyna rzecz, której można być pewnym na tym świecie, to tabliczka mnożenia - rzekł wuj Jakub i poczuł się mądrzejszy niż kiedykolwiek."

 Czytałam gdzieś że " Błękitny Zamek " ukazał się w różnych tłumaczeniach, stąd też niektórzy mogą poznać główną bohaterkę pod imieniem  Valancy a nie Joannę. Obie wersje podobno dosyć się różnią lecz ja zawsze czytałam o Joannie więc ciężko mi coś na ten temat powiedzieć. Może kiedyś pokuszę się aby porównać te wydania. Jeżeli ktoś miał okazje porównać to bardzo proszę o opinię :)